Dag 05: Monument Valley – Page

Monument Valley

Wat een ontzettend heerlijk appartement is dit. Fijne bedden, heerlijk rustig en goed geslapen. Alleen de airco is niet regelbaar. Het is gewoon standaard koud! En dat is helemaal niet erg, na de hitte van afgelopen nacht. Nog wel een paar keer wakker geworden vannacht, maar dat was maar even. Eerst om 05.00 uur, ik keek naar buiten. Nog steeds pikkedonker. Ga ik eruit om de zonsopgang te bekijken? Nah, ik lig nog zo heerlijk. Drie kwartier later open mijn ogen weer en is het hartstikke licht! Jee, dát is snel gegaan. Maar ik vind het eigenlijk nog best vroeg om op te staan om wellicht de zon zien op te komen. Vervolgens worden we gewoon van de wekker om kwart over 7 wakker. Wat jammer dat we het huisje alweer moeten verlaten. Het doet zo gezellig aan.

Ik sta op en Martijn springt onder de douche. Ik loop naar de woonkamer en mijn ouders zijn ook al helemaal gereed. Mijn moeder heeft een lekker bakje koffie gezet en ze genieten van het uitzicht. Het is alleen wel warm, zo van achter het glas. Nadat Martijn weer helemaal fris is, spring ik er ook even onder. Ondertussen wordt de ontbijt tafel gereed gemaakt, de bagels worden geroosterd en de Frootloops worden ingeschud.

Dan ben ik ook helemaal gereed en we ontbijten gezellig met zijn vieren aan tafel. Wat een nostalgie, samen met mijn ouders zo ontbijten. Na het ontbijt pakken we de spullen en zullen we toch echt afscheid moeten nemen van dit huisje. Echt een aanrader!

We rijden naar de receptie om uit te checken, maar eerst wordt het internet gecheckt en het verslag geupload op de blog. Verder lukt het nu wel met het downloaden van GTST 😉 Na een goed half uurtje zijn we helemaal bij met lezen en rijden we richting Monument Valley. Iets voorbij de receptie stoppen we even om een foto van het geheel te maken. Vanaf hier zie je ons huisje mooi op een bergje liggen. Als ik in wil stappen hoor ik ‘grrrr’. Ohnee he! Niet weer!! Yep,… het is zo. Exact hetzelfde als de vorige keer: een scheur in m’n broek. Midden op m’n kont. Het is ook dezelfde soort broek. Na de vorige vakantie in Australië heb ik maar een zelfde soort broek gekocht, want hij zat zó lekker. Maar blijkbaar is het enorm slechte stof. Ik heb tenslotte dit soort broeken alleen tijdens de vakanties aan. En nee, de broek was niet te klein! Snel trek ik dan ook een andere broek aan. Gelukkig is het vrij rustig, dus dat doe ik gewoon simpel achter de auto.

Daarna rijden we dan toch echt naar Monument Valley. Iets na 10-en rijden zijn we bij de ingang. We betalen 20 dollar voor vier personen. Hier is helaas onze Nationale Parken pas niet geldig. We rijden wat verder en stoppen dan bij het bezoekerscentrum. We lopen wat rond en als we dan naar buiten lopen, zien we de drie meest bekende rotsen van dit park: East Mitten Butte, West Mitten Butte en Merrick Butte. Het ziet er heel herkenbaar uit.

Vrijwel alle foto’s met Monument Valley zijn met deze drie rotsen. Dan pakken we de auto en gaan we de 17-miles scenic drive rijden. Langs deze route rijdt je langs allerlei verschillende rotsformaties. De één ziet er nog mooier uit als de ander. Ze hebben allemaal ook een eigen naam, maar vaak zien we er niet precies in wat men omschrijft, zoals de Elephant of Camel Butte. De mooiste stop is toch wel bij Artist Point Overlook.

Een enorm wijds gezicht met verschillende rotsen. Na een goed anderhalf zijn we weer bij het begin. We lopen nog even het bezoekerscentrum in om te kijken of we wellicht een lekker kopje koffie kunnen nuttigen. Bij The View Restaurant lopen we naar binnen, maar helaas. Het espressoapparaat is stuk. Dan rijden we maar alvast richting Page. Wellicht komen we onderweg nog wat tegen, of anders gewoon in Page iets. Het is half 1 als we bij Monument Valley wegrijden.

Bij Kayenta zien we wel een Mac Donalds en een Burger King, welke ook koffie heeft, maar we hebben eigenlijk meer zin om lekker door te rijden. Onderweg is het weer veel van hetzelfde landschap: weinig! Zo af en toe een bergje, maar verder zowel links als rechts van ons niet zo veel te zien eigenlijk. Na ruim twee uur rijden we Page binnen. Page zelf is eigenlijk ook maar een klein dorp. Dan zijn we bij ons hotel. Als we naar binnen lopen om in te checken, horen we dat we te vroeg zijn. De inchecktijd is pas vanaf 15.00 uur. Och, dat is nog maar een goed tien minuten dus… Ofnee, wacht… De klok blijkt weer een uur naar achteren gegaan te zijn. Het is nog maar tien voor twee! Wat gaan we dan doen? Oh, tegenover zien we een Adventure Outlet. Wellicht hebben ze daar nieuwe afritsbroeken voor me. Voordat we naar de overkant gaan, lopen we nog even de tankstation naast het hotel binnen. Bij het hotel was er namelijk geen mogelijkheid om het toilet te gaan en hier wel 🙂 Inmiddels hebben we ook wat honger gekregen. Toch maar eerst naar de andere kant lopen voor een broodje? Daar zit namelijk een subway gevestigd en daar hebben we eigenlijk wel zin in. Snel lopen we er naar toe, want het is buiten weer heerlijk warm.

Onze Sub smaakt heerlijk. Wel maar een halve, want we willen vanavond natuurlijk niet meteen vol zitten van ons portie. Na de lunch lopen we naar de Adventure Outlet, maar ze hebben niets naar onze zin. Het is ook maar hele kleine winkel. Martijn oppert het idee om dan maar naar de Walmart te gaan. Die zit hier gelukkig ook in Page. We willen zelf namelijk ook een wifi hotspot kopen met wat data, zodat we ook internet in de auto hebben. Ja, we weten het: doe maar luxe.

In een minuut of zes rijden we naar de Walmart. Nu we de middag vrij hebben, kunnen we ook wat uitgebreider door de Walmart lopen. Als eerste gaan weer wat slaappillen in het karretje (in Nederland niet verkrijgbaar. Er zit namelijk Diphenhydramine HCI in. Zoveel fijner als melatonine). Niet dat ik ze nu nog nodig heb, maar je hebt soms van die nachten… Ook belandt er wat voetencrème in het karretje. Door deze temperaturen en droog klimaat zijn onze voeten zo enorm droog geworden.

Dan lopen we naar het hotspot gedeelte. Maar helaas, degene die we willen hebben is niet op voorraad. Jammer. Goed, op naar het kledinggedeelte. We snuffen wat rond en zien een leuke driekwartsbroek hangen. Alleen, welke maat heb ik eigenlijk? Ik pak er twee uit en ga dan naar de paskamer. De kleinste van de twee past prima. Alleen onderaan bij mijn kuiten zit de broek echt té strak. Blijkbaar hoort dat bij dit modelletje, want de andere broek – die me echt veel te ruim zit – heeft ook te strakke pijpen onder. Ik ook met mijn prachtige brede benen… Ach ja,… wellicht slagen we ergens anders voor een leuke broek.

Dan bedenk ik me: als we nu dus net meer in het indianengedeelte zijn, dan hebben ze ook vast weer wijn! Ik zie iets verderop de rij met bier staan. Dat voldoet ook wel tegenwoordig 😉 Maar we kunnen niets vinden naar onze zin. Dan zien we een pak met 8 blikjes Hurricane en een pak met Long Island Icetea van Budweiser staan. Oeh, onze eigen cocktail in blik! Dat is natuurlijk ook prima! We lopen terug naar de kassa en zien in onze kar eigenlijk alleen maar spullen waarvoor we nu niet kwamen. Waar we juist wél voor kwamen, ontbreken… hahaha…

We rijden weer terug naar het hotel. Inmiddels is het iets voor vier, dus mogen we inchecken. Het is een motel met kamers op de begane grond en een bovenverdieping. Mijn ouders willen eigenlijk op de begane grond slapen, zodat ze niet met die zware koffers de trap op hoeven. Paar dagen geleden ontstond het plan om een soort van nachttasje in te richten, zodat de zware koffers in de auto konden blijven. Maar als het mogelijk is om een kamer beneden te kunnen krijgen, gaat daar natuurlijk de voorkeur naar uit. Als we inchecken vraagt Martijn dus of het mogelijk is voor twee kamers op de begane grond. Maar dit is moeilijk, aangezien het motel helemaal vol zit en veel mensen hadden hun voorkeur al op voorhand doorgegeven, dus de kamers op de begane grond waren al vergeven. Totdat een andere medewerker wat creatief probeert te zijn. Ze bedenkt zich dat de mensen van kamer 103 al uitgecheckt hebben, maar ze niet zeker weet dat alles al op orde is. Ze gaat het even checken voor ons. Als ze terugkomt heeft ze goed nieuws. Echter liggen onze kamers dan behoorlijk uit elkaar. Een andere optie is om mijn ouders de gehandicapten kamer te geven. Dan zitten we schuin boven elkaar. Maar is dat geen probleem voor ons, de gehandicapten kamer. Mijn ouders zijn eigenlijk alleen maar blij. Als oudjes voelen zij zich soms ook gehandicapt he…

We rijden om het motel heen en parkeren de auto dan ook op de invalideplek. Tja, je slaapt in de invalidekamer, dan hoort die parkeerplek er natuurlijk ook gewoon bij. Dan openen we de deur van kamer 117. Jeetje, wat een ontzettend grote kamer! Logisch natuurlijk, want een rolstoel moet er ook door heen kunnen rollen. Mijn ouders zijn blij verrast. Dan lopen we naar boven om onze kamer te bekijken, kamer 218. Ook al zo’n prachtige kamer. Wel iets kleiner, maar wel met een Kingbed. Heerlijk.

Het is behoorlijk warm en dan zie ik het zwembad bij het hotel. Oeh, dat ziet er aanlokkelijk uit. Het is net iets boven de dertig graden, dus een verfrissende duik gaat er eigenlijk wel in. Snel kleed ik me om en loop ik naar het zwembad. Martijn volgt me ook, maar niet met zijn zwemkleding. Gewoon relaxt met de tablet op een ligbedje is ook al prima voor hem. Het water is nog iets wat koud op het begin, maar ‘als je er eenmaal doorheen bent, valt het allemaal best wel mee’ (zoals Guido Weijers het in zijn theatervoorstelling zegt). Daarna internet ik gezellig met hem mee op een ligbedje. Wat een relaxtheid zo. Ook wel eens een keer lekker, zo’n rustige dag er tussendoor.

Na een uur lopen we weer terug, via mijn ouders, naar onze kamer. We spreken af dat we rond half 7 gaan eten. Martijn had een leuk eettentje gezien hier om de hoek: Dam Bar & Grill. Een sportbar. Aangezien het nog geen half 7 is, vermaak ik mezelf met het aftikken van dit verslag. Ik had al een behoorlijk deel in de auto kunnen tikken, dus dat is gemakkelijk.

Om half 7 lopen we naar de overkant. Naast de Dam bar zit ook een kledingwinkel gevestigd. Wellicht hebben ze daar een leuke broek voor me. En ja hoor, ik zie een hele leuke. Snel even passen. Wel potver, nét iets te klein. Snel kijken naar een grote maat, maar helaas. Die ontbreekt. Wat jammer… heb ik een leuke gezien, hebben ze mijn maat niet. Wat overigens best typisch is. Bedoel, toegegeven… ik ben niet (meer) de dunste, maar juist in Amerika verwacht je toch wel dat ze grotere maten hebben dan dat ik nodig heb. Maar nee dus. Geeneen broek in deze winkel gaat verder dan de ‘nét te kleine maat’ voor mij. Jammer…

We lopen nog een rondje. Er zijn nog meer restaurants gevestigd hier en we zijn nieuwsgierig. We zien een sushitent, maar daar hebben ze weinig alternatief dan sushi. Voor ons prima, maar voor mijn ouders niet handig. Zij lusten namelijk geen sushi. En verder vinden we de prijs aan de dure kant. Aangezien je maar 6 stukken per rol krijgt (we zijn gewend om minstens 8 stukken te krijgen – I know… verwend). Iets verderop zit een mexicaan, maar als we beter kijken, zien we dat de tent gesloten is. Er wordt iets nieuws gevestigd. Toch maar weer terug naar de Dam Bar. Als we binnen lopen, horen we dat we minstens 10 tot 15 minuten moeten wachten en we krijgen een buzzer mee. Maar binnen vijf minuten zijn we al aan de beurt. We zien op het bord van de dag dat ze een heerlijke fajita’s menu aanbieden. Klinkt goed. Maar uiteraard bekijken we toch nog even de kaart. De ober komt onze bestelling nemen. Eerst voor wat drinken, want we zijn er nog niet helemaal uit. Nadat hij gevraagd heeft aan ons waar we vandaan komen, probeert hij zelfs wat Nederlandse woorden te zeggen. En dat lukt hem aardig zelfs. Daarna bestellen we bij hem het eten. We maken het gemakkelijk voor hem: vier keer de fajita’s graag! Maar eerst mogen we vertellen of we soep of salade willen hebben. Ohja, bij een hoofdgerecht krijg je altijd standaard soep of salade erbij. Je zou maar eens te weinig eten in Amerika…

Na ons ‘voorgerecht’ krijgen we de fajita’s. Dat ziet er goed uit!! Snel beginnen we eraan, al is het wel wat lastig, zonder extra bord. Maar dat wordt snel gebracht door onze vriendelijke serveerder. Wat een contrast met die van gisteren. Alles gaat gewoon meteen goed en hij is nog aardig en vriendelijk ook. Kijk, zo kan het dus ook!

Ondanks dat het een normale portie leek, krijgen we het toch niet op. Wat is dat toch? Zelfs mijn vader krijgt het steeds niet op. En dat is toch echt wel knap. Voor mijn vader is het vaak zelfs nét wat te weinig. Maar hier in Amerika heeft hij er vaak toch moeite mee. Hij is een enorme ijseter, dus lust graag nog een toetje na. Maar hij heeft al die dagen dat we hier in Amerika zijn, nog niet toe kunnen komen aan een toetje. Want die porties hier zijn gewoon ontzettend groot. Morgen wellicht alleen maar een voorgerecht. Dan past er misschien wel een toetje bij. Als we het bonnetje krijgen, zien we dat er geen drinken op staat. Gaan we daar iets van zeggen? Ja natuurlijk wel. De ober was echt zo ontzettend aardig, dan gaan we daar toch niet moeilijk over doen? Als we hem aanspreken, onderbreekt hij Martijn meteen: “de drankjes? Die zijn van mij. Het is goed zo” 🙂 Wat vriendelijk weer! Dat wordt een prima fooi voor hem dus!

Na het eten lopen we terug naar de kamer. Inmiddels zijn er drie GTST’s gedownload. En aangezien mijn ouders een grote kamer hebben, spreken we af om ze daar te bekijken. We halen even wat drank bij ons ‘thuis’ uit de koelkast en gaan dan gezellig, als een soort thuisbioscoop voor de TV zitten. Alleen jammer dat de TV op een soort van demostand blijft staan. Dat betekent dus dat er constant wat reclame onderaan wordt weergegeven. Dat willen we eigenlijk niet, dus Martijn loopt naar de receptie. Het meisje wat er achterstaat geeft te kennen dat ze erg druk bezig is met een andere ‘bewoner’, maar zodra ze daarmee klaar is, komt ze snel naar ons toe. Het duurt alleen best lang voordat ze er is. We besluiten om dan maar alvast via de laptop zelf te kijken, maar nog voordat de begintune van GTST begint, staat het meisje voor de deur. Ze heeft een normale afstandsbediening bij. Degene die er nu lag, is speciaal voor de gehandicapten of de simpele zielen. En ja hoor, daarmee doet de TV het perfect. De TV wordt op HDMI gezet en zo kunnen we drie afleveringen lang GTST kijken. Hoe leuk 🙂

Na de spannende afleveringen is het alweer vrijdag bij GTST en 11 uur in de USA. Snel terug naar de kamer om het verslag af te tikken en dan naar bed. Morgen gaan we met een georganiseerde tour mee naar de Antelope Canyon. Toeval treft dat de organisatie hier drie deuren verder zit. Totaal niet zo gepland, maar toevallig vandaag achter gekomen toen we terugliepen van het restaurant naar het hotel. We hoeven ons daar pas om 10.00 uur te melden, dus kunnen morgen zelfs wat uitslapen. Lekker hoor.

Weertype: zon, rond de 30 graden
Aantal gereden mijl: 187 (243 kilometer)